لبو !

لبو را باید  در کنار خیابان بالای سیخ دید و هوس کرد و در سرما ایستاد و خورد!  در کنار همان چرخ های دوره گردی ، زیر همان چراغ های زنبوری و روی همان بشقاب های کثیف . لبوی قابلمه ای پخته را به رسمیت نمی شناسم

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

کسی هست بتواند استعداد مرا برای تهیه و اجرای برنامه های رادیویی درک کند و به گوش آنهایی که باید برسد برساند؟ دق کردم از بیکاری توام با رویا...

اندر باب میراث خبر

خبرگزاری میراث فرهنگی ، که اسمش جدیت را القا می کند ولی خودش صمیمیت را ، اتمسفر جالبی دارد و در کارش هم متفاوت است با دیگر ارگان های خبری فارسی یا همان خبرگزاری ها ...

جدا از پوشش های خبری کامل و مطالب شیرین و ذهن پسند از این سو و آن سو و بخش های متنوع ، میراث خبر  ، ارگان خبری سازمان میراث فرهنگی کشورمان ، ویژه تر است به دلایل زیر آمده :

نخست این که وبلاگ دارد و هر لحظه می توانی ذهنیت نشستن چندین ژورنالیست خشک و سرد پشت کامپیوتر در اتاق خبر را با خواندن چند پستش بر طرف کنی ... ( گرچه همه شان وبلاگ نویس نیستند و این وظیفه سنگینی می کند بر دوش یکی دو نفر ، اما خوب نفس عمل مفید است به قول علما )ظاهرا وبلاگ را به پا کردند تا از زیر و زبر کارشان در میراث خبر بگویند

دوم اینکه ، پادکست   یا رادیو اینترنتی دارد که صدای میراث خبری هاست و به ابتکار سام فرزانه خوب به پیش می رود ( مفصلا در موردش خواهم نوشت و گفت ) فقط این را از من بپذیرید که سام فرزانه از معدود افرادی است که می شناسم که به انتقادات و پیشنهادات بسیار بسیار خوب می نگرد و آنها را به کار می بندد . همین شده است که آنقدر پیشرفت کرده ، استعداد و ابتکارش به کنار البته ... ، ( او هم همچون من در رویای طلایی نفوذ در رادیو سراسری به سر می برد )

و تمایل مدیران و دبیران میراث خبر به نوگرایی فکری - خبری - الکترونیکی که دو ویژگی بالا را به ارمغان آورده است ، علاوه ی روزنامه نگارهای جوان با سر پر شوری بکنید که در میراث خبر کار می کنند ، تا برسید به سومین دلیل ...

خسته رسیدم

دو ساعت در رادیو ، ۸ ساعت در دانشگاه و بعد هم تدریس زبان انگلیسی نا و نوایی برای نوشتن نمی گذارد ، می گذارد ؟ حتی توان قدم زدن در خیابان رویاهایم  را زیر بارون به این قشنگی ندارم ... شما به جای من ...  

و بالاخره بارید ...

درست در لحظه ای که عشق در وجودت وول می خورد و وسوسه ات می کند تا به باران دل بسپاری و به خیابان پای ، چشمت می خورد به خروار خروار کاغذ و جزوه که می گویند استاد در کلاس درسش داده و محکوم هستی به مطالعه شان ... در جنگ بین وجدان و عشق این عشق است که پبروز می شود ، لباس برتنت می کند و راهی خیابانت تا زیر بارانی که آرزو بوده ، قدم بزنی و به ویتنی هوستون گوش بدهی ...

توی این همه خیابان و مکان برای قدم زدن و پیاده روی ، همیشه و همیشه ، مطلوبم ، برای پیاده روی در تاریکی زیر باران یا برف خیابانی است ، آنجا که تهران تمام میشود و کوه شروع ... جمال آباد نامی که از نیاوران جدا می شود و به سوی آسمان می رود . باریکه راهی دارد روستایی شکل ( کوچه باغ می گفتنش ) دیوارهایی دارد که هنوز زیر باران بوی کاه گل می دهند و سر درشان روشن است با چراغ فانوسی های انگلیسی ... تک زمین هایی که صاحبان اصلیشان همان درختان تنومندی است که سالهاست به جز باران ، آب نخورده اند . حس فضولیت که گل می کند و روی نوک پا از فراز دیوار کوتاه به درون می نگری ، چنین می بینی : زمینی مملو از برگ خشکه ، خاک و خاشاک و دقت می کنی اثر یک گودال استخر مانند زیر درخت تنومند چنار ... اینجا سالهاست که از جمعیت خالی است ...

بارانگردیم در این مکان ، یک بار ویژه تر خاطره ساز بوده است : دل قرص کردم و پاسی از شب گذشته از روی دیوار وارد یکی از همین قطعه زمین های آدم ندیده شدم ... باد می وزید و در چوبی قفل این باغچه مانند ، بر هم میخورد حس و حال عجیبی بود و زوزه باد و سیلی باران عجیبترش می کرد ... با خود می اندیشیدم و قدم می زدم : کجا هستند صاحبان این زمین گرانبها که سرماییه ای در حال از دست رفتن دارند . دو پایم گیر کرد به قطعه سنگی روی زمین ، نگاهش کردم : چنین نوشته بود :

برای همیشه همینجا خفته ام !

حالی شدم و از آنجا بیرون رفتم تا روشنتر باز گردم ... بعد از آن هر وقت که در پی آن باغچه پیش دیده رفتم جز در رویا ، پیدایش نکردم...

کریسمس

دوستی SMS فرستاده که : کریسمس نزدیکه اگر تو پاپا نویل بودی ، در جوراب من به چشم روشنی چه می گذاشتی ؟ من هم در پاسخ ، مذبوحانه ، برایش نوشتم : بو گیر

توهین علنی به ملتی که جان مایه شان با طنز آمیخته است ....

تا یادم نرفته ، این را هم روشن کنم ، سریال شب های برره ( سوژه طنازی این روزها را ) توهین مستقیم و علنی به ملتی می دانم که پهنای ادب طنزشان را از یک سو همچون عبید زاکانی ها در دست دارند و از دگر سوی جمالزاده و دهخدا و صابری و حالت ...

در ضمن صدای قهقه ی خنده ملت به این توهین علنی به لندن هم رسیده بوده گویا و بی بی سی را بر آن داشته که در صدای شما صفحه فارسی اش ترتیب گفتگویی با مهران مدیری ، کارگردان این مجموعه را بدهد و تا اینجایش عجیب نیست ولی این را هم به نقل از یک نشریه زرد برایتان بگویم که مهران مدیری ، هرگونه گفتگو یا وعده اش با بی بی سی را تکذیب کرده ...

روز نوشت

اگرچه یک هفته ای میشه که هوا تیره و تاره از دود ولی بالاخره ، ابرکی به مژده آمد و نم نمک بارانی و فعلن که هوا خوبه !

درست نمی دانم جریان این زوج و فرد کردن حرکت اتوموبیل ها به کجا کشیده ولی اواخر هفته گذشته شنیدم ( از یک منبع نه چندان موثق ) که گفته اند این هفته ، اتوموبیل ها با پلاک زوج روزهای فرد تردد کنند و پلاک فردی ها روزهای زوج! البته از دهانمان خارج نشده تکذیب شد . آنهم به گونه ای فاجعه بار : ماجرا اینست که امیر ، هم دانشکده ایم زنگ زد و صحت و سقم این مطلب را با افزودن تو همیشه بلدی جو بدی ، از من پرسید و من هم دست از پا درازتر پیشنهاد پرسیدنش را از پلیس 110 کردم. او هم زنگ زد به 110 و پرسید و چنین پاسخ شنید که هر کس به شما این مطلب را گفته سر کارتان گذاشته است .... بلا درنگ به من زنگ زد و داد و هوار ... خلاصه شاکی بود ...

حالا که صحبت از محدودیت تردد اتوموبیل ها و محدودیت های جدید ترافیکی شد بد نیست نگاهکی هم بیاندازید به این مطلب از صفحه حوادث شماره امروز  روزنامه ایران که سخت خواندنی است

---

شب گذشته رفتم به تماشای تاتر ذکریای رازی که در تالار وحدت تهران به روی صحنه می رود (دیرتر مفصلا به آن خواهم پرداخت و شاید گزارش صدایی ) اما از سالن که بیرون آمدیم چشممان روشن شد ( به ناگهان !) به جمال تهیه کننده رادیو اینترنتی میراث خبر ، سام فرزانه ! نسبت به دفعه قبل و اولی که دیده بودمش ، ریشی به صورتش اضافه شده بود که اتفاقا بهش می آمد . تصور کردم برای دیدن تیاتر آمده که قویا تکذیب کرد و فهمیدم که برای دیدن کنسرت ارکستر ملی ایران آمده بود . فرصتی دست داد تا کمی در مورد برنامه شنیداریش صحبت کنیم . انتظار نداشته باشید تا مشروح گفتگویمان را بنویسم اما این را اگر نگویم بر دلم می ماند : سام از معدود کسانیست که پیشنهادش می کنی ، می پذیرد و به بهترین وجه سعی می کند عملیش کند . شاید به خاطر همین است که به چنین پیشرفتی رسیده ... ( برنامه شماره یک با شماره هجدهم که هفته قبل در آمده ، فاصله شان دوبل فاصله زمین تا مریخ است ) بر خلاف آن موجود خبیث کانادا نشین کچل ، که خود را گاد فادر و سر دسته عالم و آدم می داند و ابوبلاگ! ( چخه!)